Bir süredir ev üzerine düşünüyor, okuduğum kitaplarda ev ile ilgili bölümlerin altını çiziyor, evin bir metafor olarak metinler arasında geçirdiği değişime bakıyorum. Bir öyküde evrendeki tek sabit noktayken, diğerinde eski bir konağın tüm odalarını dolduran koca ayaklı dev bir sessizliğe bürünüyor. İçine doğduğumuz haneyi, yaşadığımız mahalleyi, yurt edindiğimiz toprak parçasını temsil eden ev; aynı zamanda

2021 senesini Yûnus Emre, 2022’yi ise Süleyman Çelebi yılı olarak idrak ettik. Bu iki mübarek şair ve mutasavvıfın, bir ödev olarak kültür hayatımıza dahil edilmesi -eksiklere rağmen- bizlere şüphe yok ki emsalsiz bir renk ve şevk getirdi. Bu süre zarfında birçok yeni yazma da tespit edildi: Yûnus Divanı ve Süleyman Çelebi Külliyatı -tartışmalı noktalarıyla- genişletildi.

“İnsan düşünürken dilencidir, düşlerken Tanrı.” diyor Hölderlin. O deli damgası yemiş bir sanatçıydı, ressam Fikret Mualla gibi. Sanatçıların yaratıcı ruh hallerinin, dehalarının genele uymayışı onların farklı algılanmasına, isimlendirilmesine, kodlanmasına, damgalamasına yol açıyor. Oysa şimdiye kadar bütün kargaların siyah olduğunu görmem şimdiden sonra beyaz bir karga görmeyeceğim anlamına gelmiyor. Sanatçı beyaz kargaları görendir. Göstermeye kalkışınca elbette